Blog

Ümraniye escort kalabalığı hiçbir zaman dinmezdi. Günün her saati sokaklar dolu, insanlar telaşlıydı. Bu telaşın içinde, çoğu zaman kimsenin fark etmediği bir genç kadın yaşardı: Merve. Yirmi üç yaşındaydı ama hayat ona, yılların ağırlığını genç yaşta yüklemişti. Çoğu insan onun yanından geçerken sadece yüzeyde gördükleriyle yetinir, ardında taşıdığı hikâyeyi merak bile etmezdi.

Merve, ailesiyle bağlarını çok erken yaşta kaybetmişti. Küçükken yaşadığı zorluklar, yanlış kararlar ve güvenmemesi gereken insanlara duyduğu umut, onu bugün bulunduğu noktaya sürüklemişti. Hayatta kalabilmek için yaptığı seçimler, onu toplumun kolayca yargıladığı bir hayatın içine hapsetmişti. Oysa Merve hiçbir zaman bu yolu hayal etmemişti; sadece ayakta kalmaya çalışmıştı.

Ümraniye vip escort, eski bir apartmanın arka cephesinde yer alan küçük bir odada yaşıyordu. Oda küçüktü, eşyaları eskimişti ama her köşesinde onun izleri vardı. Duvarın kenarına dayadığı aynaya baktığında, bazen kendini tanıyamazdı. “Ben buraya nasıl geldim?” sorusu zihninden hiç çıkmazdı. Ama ardından derin bir nefes alır ve yine kendine aynı cevabı verirdi: “Başka çarem yoktu.”

Dolgun Kalçalı

Akşamları sokağa çıktığında içindeki gerginlik artardı. Ümraniye escort ışıkları parlak olsa da Merve için her köşe ayrı bir tedirginlikti. İnsanların bakışları, fısıltıları, bazen açıkça hissedilen küçümseme… Bunlara alışmıştı ama hiçbir zaman tamamen kabullenememişti. Yine de güçlü durmaya çalışırdı. Çünkü zayıf görünmek, bu şehirde daha büyük yaralar açardı.

Bir gün, yağmurlu bir akşamda eve dönerken mahalledeki küçük bakkâna uğradı. Bakkâlı işleten yaşlı kadın, Merve’yi uzun zamandır tanıyordu. Ona her zaman mesafeli ama saygılı davranırdı. O akşam kasadan uzattığı poşetin içine fazladan bir ekmek koydu.
“Geç oldu, hava soğuk,” dedi. “Kendine dikkat et.”
Bu küçük cümle, Merve’nin içini beklemediği kadar ısıttı. Kimsenin onu yargılamadan, sadece bir insan olarak görmesi nadir bir şeydi.

O gece eve gittiğinde yatağına uzandı ve uzun zamandır sakladığı defteri çıkardı. İçine yazdığı hayaller, yarım kalmış cümleler vardı. Bir sayfaya şunları yazdı: “Ben sadece bu hayattan ibaret değilim.” Bu cümle, ona küçük de olsa bir güç verdi.

Bir süre sonra, Ümraniye escort Belediyesi’nin kadınlar için açtığı bir danışma merkezini duydu. İlk başta gitmeye çekindi. Geçmişinin yüzüne vurulmasından korkuyordu. Ama bir gün cesaretini topladı ve kapıdan içeri girdi. İçerideki sıcak karşılama, onu şaşırttı. Kimse geçmişini sormadı. Sadece ne istediğini sordular.

Pendik escort rüzgârlı sahilinde dalgalar kayalara çarparken, Elif ellerini montunun ceplerine saklamış, kıyı boyunca yürüyordu. Kışın keskin soğuğu seksi escort tenini acıtıyordu ama o bu acıya alışkındı; zaten yıllardır hissettiği onca şeyin yanında bu soğuk hafif kalıyordu. Henüz yirmi üç yaşındaydı ama yüzündeki çizgiler, gözlerindeki yorgunluk çok daha büyük bir hayatın izlerini taşıyordu.

Elif, yıllar önce ailesinden kopup İstanbul’a geldiğinde umut doluydu. Okuyacak, çalışacak, kendine düzen kuracak sanıyordu. Ama hayat, çoğu insana milf yaptığı gibi onu da başka bir yola sürüklemişti. Borçlar, güvencesizlik, yalnızlık… En sonunda da istemediği hâlde içine düştüğü bu meslek. Her gün, insanların arasındaki görünmez çizgilerin ne kadar keskin olduğunu hatırlıyordu. Bazıları için şehrin ışıkları parıltı demekti; Elif için ise gölgelerin ardında kurulan bir hayatta ayakta kalma mücadelesi.

O akşam, sahil boyunca yürürken içinden “Bu böyle gitmemeli,” diye geçirdi. İçinde uzun zamandır ilk kez beliren bir his vardı: Umuda benzeyen bir şey. Bir süredir tanıdığı yaşlı komşusu Meryem teyze, ona belediyenin açtığı kadın dayanışma merkezinden bahsetmişti. “Git kızım, belki hayatın değişir,” demişti. Elif ise önce cesaret edememişti. Kendini, kimsenin elini uzatmak istemeyeceği biri gibi görmeye alışmıştı.

Sahilden içeri doğru yürürken hava daha da karardı. Pendik escort ara sokakları her zamanki gibi hem kalabalık hem sessizdi; herkes kendi telaşında. Elif bir simitçiden çay aldı, plastik bardak elini ısıttı. O sırada bankta götten veren oturan küçük bir kız çocuğu dikkatini çekti. Yanında annesi olmalıydı ama ortalıkta kimse yoktu. Elif yaklaşınca küçük kız ürkek bir sesle, “Annem geleceğini söyledi ama gelmedi,” dedi. İçinde bir yer sızladı. O çocuk sanki yıllar önceki kendisiydi; kaybolmuş, bekleyen, anlamaya çalışan…

Kartal escort akşamları, şehrin diğer semtlerinden farklı bir hüzün taşırdı. Sahilden yükselen tuzlu rüzgâr, sokak lambalarının altında titreyen ışıklarla birleşir, insanın içine işleyen bir yalnızlık yaratırdı. Ayşe, her akşam bu rüzgârın içinden geçerek işine gidiyor, her adımda hem geçmişini hem geleceğini düşünüyordu.

Yirmi bir yaşındaki Ayşe, hayatın zor yüzünü çok erken tanımıştı. Çocukluğu yoksullukla, gençliği baskı ve çaresizlikle geçmişti. İstanbul’a geldiğinde kondom tek isteği bir şekilde ayakta kalmaktı. Temizlik işleri, çocuk bakıcılığı, market kasiyerliği… Ne iş bulduysa çalıştı ama anal çoğu iş ya kısa sürdü ya da verilen maaş sözde kaldı. Borçlar büyüdü, kapılar teker teker kapandı. Bir gün, çaresizce tutunduğu son dal da kırılınca kendini hiç istemediği bir yolda buldu: hayat kadınlığı yapmak zorunda kaldı.

Bu, onun için bir tercih değil, hayatta kalmaya sıkıca tutunma çabasıydı. Yine de her gece, Kartal escort ara sokaklarında yürürken içini bir sızı kaplıyordu. İnsanların bakışları, fısıldaşmaları, küçümsemeleri… Oysa hiçbiri onun ne yaşadığını bilmiyordu.

Bir gün, gri bir pazar sabahıydı. Ayşe, gecenin yorgunluğunu üzerinden atamadan Kartal vip escort sahiline yürüdü. Dalgalar sertti, gökyüzü kapalıydı. Banka oturup seksi başını ellerinin arasına aldı. İçinden çıkamadığı bu hayata ne kadar dayanabileceğini bilmiyordu. “Bu böyle devam etmeyecek,” dedi kendi kendine. Ama nasıl değişeceğini de bilmiyordu.

Kartal escort sahilinde gece rüzgârı sert esiyordu. Denizden gelen tuzlu hava, yirmi üç yaşındaki Zeynep’in yüzüne çarpıyor, saçlarını savuruyordu. Kaldırımların ıslak taşlarında adımlarını sessizce atıyor, sokak gurup seven lambalarının titrek ışığında yorgun ve hüzünlü yüzünü görüyordu. Bu sokaklar onun için hem yaşam alanı hem de bir mücadele meydanıydı; her adımda hayatın yükünü omuzlarında hissediyordu.

Zeynep, genç yaşta hayat kadını olarak çalışmak zorunda kalmıştı. Bu hayatı seçmemişti; ailesinin ekonomik sıkıntıları, eğitimsizliği ve çevresindeki ilgisizlik onu bu noktaya sürüklemişti. Liseyi tamamlamadan İstanbul’a gelmiş, umut dolu bir gelecek hayal etmişti. Ama sert seven şehir onu acımasızca karşılamış, kısa süreli işler ve güvensiz ortamlarla mücadele etmek zorunda bırakmıştı. Artık geceleri çalışıyor, gündüzleri ise Kartal’daki küçük odasında bedenini ve ruhunu toparlamaya çalışıyordu.

O gece Kartal sokakları sessizdi. İnsanlar evlerine çekilmiş, sahile yaklaşan tek tük araç geçiyordu. Zeynep, sahil boyunca yürürken dalgaların kıyıya vurma sesini dinledi. Her dalga, içindeki yalnızlığı ve karışıklığı bir nebze olsun hafifletiyordu. Ama ne kadar derin nefes alsa da hayatın yükü hâlâ omuzlarındaydı. “Bir çıkış yolu olmalı,” diye fısıldadı kendi kendine. İçindeki umut kırıntısı, yıllarca süren karanlığa rağmen hâlâ canlıydı.

Sahile inen taş merdivenlerden birine oturdu. Ellerini dizlerine bastı, başını hafifçe öne eğdi. Gözlerinden sessizce yaşlar süzüldü. Bu sokaklarda kendine ait hiçbir şey yoktu; ama içindeki direnç hâlâ ayaktaydı. “Ben buraya ait değilim,” diye fısıldadı. “Ama bir gün… bir çıkış yolu bulacağım.”

O sırada yanına yaşlı bir kadın yaklaştı. Elinde termos vardı ve yumuşak bir sesle, “Evladım, gece çok soğuk. Bir bardak çay ister misin?” dedi. Zeynep önce tereddüt etti. İnsanlar genellikle kendi derdindeydi ve kimse ona yardım etmezdi. Ama kadının gözlerinde yargı yoktu; sadece sıcak bir merhamet vardı.

“Olur,” dedi Zeynep, sesi titrek ama umut dolu. Kadın onu sahile yakın küçük bir dernek merkezine götürdü. İçerisi sıcak ve güvenliydi; duvarlarda kondom kadınların çizimleri ve el işi süslemeler vardı. Diğer kadınlar gülümseyerek karşıladı ve Zeynep’e destek olabileceklerini, hayatını değiştirmek için yanında olacaklarını söylediler.

Kartal escort geceleri soğuk ve sessizdi. Sokak lambalarının titrek ışıkları kaldırımlara düşerken uzun gölgeler oluşturuyor, eski binaların duvarlarını gri bir hüzünle sarıyordu. Evdeki geçimsizlik, maddi sıkıntılar ve aile içindeki ilgisizlik onu genç yaşta hayatta kalma mücadelesi vermeye zorlamıştı. On yedi yaşında evden kaçtığında cebinde yalnızca birkaç kuruş vardı ve ardında bıraktığı her şeyin yükü omuzlarındaydı. O günden sonra Kartal vip escort sokakları hem düşmanı hem de sığınağı olmuştu.

Gündüzleri bir kafede veya restoranda çalışıyor, akşamları ise geçim için istemediği dar amcıklı yollara başvuruyordu. İnsanlar onun hikâyesini bilmez, sadece dış görünüşüne bakıp yargılardı. Fakat Aslı’nın içinde hâlâ umut vardı. Her gün sahile yürüyüp denizin sert sex karanlık dalgalarını izlerken kendi kendine fısıldadığı cümle vardı: “Bir gün kendi hayatımı kuracağım, kimseye muhtaç olmayacağım.”

O akşam sahil yolu rüzgârla sertleşmişti. Aslı cebindeki küçük defteri çıkardı. Defter, yıllardır milf sakladığı acıların ve hayallerinin tek tanığıydı. Bir sayfayı açtı ve kendi yazdığı cümleyi okudu:
“Bir gün özgür olacağım. Bir gün hayatımı kendim yöneteceğim.”

Tam o sırada sahilde orta yaşlı, gözleri sıcak bir kadın belirdi.

Üsküdar escort dar sokaklarında gece çöktüğünde, sessizlikle birlikte umut da kaybolurdu. Sokak lambalarının titrek ışığı kaldırım taşlarına vurur, denizden gelen tuzlu rüzgâr her şeyi daha da soğuk hale getirirdi. Elif, o gecelerde hep aynı köşede dururdu. Yirmi bir yaşında olmasına rağmen omuzlarına dünyalar kadar yük binmişti.

Bir zamanlar hayalleri vardı. Makyaj yapmayı, saç tasarımı öğrenmeyi isterdi. Ama hayat, plan yapmaya izin vermemişti. Babası yıllar önce evi terk olgun etmiş, annesi de hastalandığında her şey tepetaklak olmuştu. Elif, küçük kardeşine bakmak için okuldan ayrılmış, markette çalışmaya başlamıştı. Fakat borçlar birikmiş, annesi hastaneye yatınca hiçbir şey yetmez olmuştu.

Bir gece, çaresizlik onu Karacaahmet’in altındaki ıssız sokaklara götürdü. Karanlıkta karşısına çıkan bir kadın, ona “Yalnız değilsin,” demişti. O cümle sıcak gelmişti ama getirdiği hayat soğuktu. Elif, o günden sonra her gece sahilde, Kız Kulesi’nin uzağında, yabancıların arasında kayboldu.

Üsküdar escort sabahın ilk ışıklarıyla birlikte evine dönerken, aynada kendine bakmaya bile gücü kalmıyordu. Yüzünde biriken makyajın altında, çocukluğunun saflığı gömülüydü. “Ben böyle biri değildim,” diye fısıldardı. “Sadece hayatta kalmaya çalışıyorum.”

Bir sabah, vapur iskelesinde kondom otururken yanına yaşlı bir adam geldi. Elinde sıcak bir çay vardı. “Evladım, bu hayat seni tanımlamaz,” dedi. “İstersen her şey değişir.” O söz, Elif’in içinde uzun zamandır sessiz duran umudu uyandırdı. O gün ağladı, ama bu kez farklıydı. Gözyaşları çaresizliğin değil, yeniden doğma isteğinin sembolüydü.

Birkaç hafta sonra Elif, Üsküdar escort bir kadın sığınma evine başvurdu. Başta utandı, korktu, ama orada onu kimse yargılamadı. Dikiş kursuna yazıldı, sabahları çay servisi yaptı. Her geçen gün eski hayatından biraz daha uzaklaştı.

Ümraniye escort dar sokaklarında gece çökmüştü.
Yağmur yeni dinmiş, yerlerdeki su birikintileri sokak lambalarının ışığını titrek bir şekilde yansıtıyordu.
Ayşe, omzuna aldığı ince hırkayı biraz daha sıktı. Hava soğuktu ama onun içindeki boşluk, rüzgârdan bile keskin bir soğuktu.

Yirmi bir yaşındaydı. Ama hayat, yüzüne otuz yılın yükünü çoktan bırakmıştı.
Bir zamanlar gözlerinde umut vardı; şimdi o ışık sönmüş, yerini yorgunluk almıştı.
Küçükken babası alkol yüzünden evi terk etmiş, annesi ise temizlik işlerine giderek iki çocuğunu büyütmeye çalışmıştı.
Ayşe lise ikinci sınıfta okulu bırakmak zorunda kaldı.
Annesi hastalanınca bütün yük omuzlarına binmişti.
Bir yandan kira, bir yandan ilaç parası… her şey üst üste geldi.

Önce markette kasiyerlik yaptı, sonra tekstil atölyesinde çalıştı.
Ama aldığı para hiçbir zaman yetmedi.
Bir gece, çaresizlik ateşli içinde ağlarken tanıştığı biri ona, “Hayatta herkesin seçmediği ama mecbur kaldığı yollar vardır,” demişti.
Ayşe o sözü o gece anlamadı ama ertesi sabah, o mecburi yola adım attı.

Ümraniye escort arka sokakları artık onun sessiz tanıklarıydı.
İnsanların küçümseyen, acıyan bakışlarına alışmaya çalıştı.
Ama her sabah eve dönerken aynaya baktığında, gözlerinde tanımadığı bir kadın görüyordu.
“Bu ben değilim,” derdi fısıltıyla. “Ama başka kim olabilirim ki?”

Bir gün, sabahın kucaktan inmeyen erken saatlerinde Alemdağ Caddesi boyunca yürürken bir kadın broşür uzattı.
“Kadın Dayanışma Evi — Destek Ol, Yalnız Değilsin.”
Ayşe önce tereddüt etti, ama o gün elindeki son umut kırıntısını da kaybetmişti.
Ertesi gün oraya gitti.
Kapının önünde uzun süre durdu, yağmur yeniden başlamıştı.
Sonra derin bir nefes alıp içeri girdi.

Kadınlar onu yargılamadı, sadece dinlediler.

Ümraniye escort dar sokaklarında gece çökmüştü. Hava ayaz, sessizlikse ağırdı. Sokak lambalarının solgun ışığı, yoldaki su birikintilerine vuruyordu. Dilan, montunun yıpranmış yakasını kaldırıp yürümeye devam etti. Her adımı sanki geçmişinin ağırlığını taşıyordu.

Yirmi üç yaşındaki Dilan, bu şehrin kalabalığında kaybolmuş biriydi. Hayat ona hiç kolay davranmamıştı. Bitlis’te doğmuş, küçük yaşta babasını kaybetmiş, annesiyle birlikte İstanbul’a, Ümraniye escort sığınmışlardı. O zamanlar umut doluydu; çalışır, para biriktirir, belki de bir gün hayatını kurabilirdi. Ama şehir, onun düşlerinden çok daha acımasızdı.

İlk zamanlar bir temizlik şirketinde çalıştı. Sabahın köründe evden çıkıyor, akşam döndüğünde ayaklarını hissetmiyordu. Ay sonu geldiğinde kazandığı para kiraya bile yetmiyordu. Üstelik annesi hastalanınca işler daha da zorlaştı. Doktorlar, “İlaçları aksatma,” demişti ama o ilaçlar, Dilan’ın ulaşamayacağı kadar pahalıydı.

Bir gece, çaresizlikle dolup taştığı bir anda bir kadınla tanıştı. Kadın süslü giyinmişti, dudaklarında sahte bir gülümseme vardı. “İstersen kolay yoldan ateşli para kazanabilirsin,” demişti. Dilan o an susmuştu. Ama birkaç gün sonra, cebinde sadece iki lira kaldığında o cümleyi hatırladı.

O günden sonra hayatı bir daha eskisi gibi olmadı. Ümraniye escort arka sokaklarında geceleri yürür oldu. İnsanların küçümseyen bakışları, polis arabalarının siren sesleri, yoldan geçenlerin fısıltıları… Hepsi, ruhuna kazınmıştı. Her sabah eve döndüğünde aynaya bakıyor ama kendini tanıyamıyordu.

Bir sabah, işten dönerken kucaktan inmeyen mahalle bakkalının önünde ağlayan küçük bir kız gördü. Elinde birkaç bozuk parayla süt almaya çalışıyordu ama parası yetmiyordu. Dilan çantasından bir on lira çıkarıp verdi. Kızın “teşekkür ederim abla” sözü, Dilan’ın kalbinde bir ışık yaktı. Uzun zamandır ilk kez birinin gözünde minnet görmüştü, yargı değil.